a na stole w białych rękawiczkach
ktoś cienie kładzie na moich papierach
o nic nie pyta a ja odpowiadam że

mól nie pości pracuje na zmiany
po nocach prując główne wątki
zajada ze śmiechu mój głodny kawałek

że rdza rysuje krajobrazy
i myśli na przyszłość

nie jeden pierwszy ostatni na mecie
zatrzymani w kadrze biegli w rachunkach
udają szeregowca w cicho ciemnej spółce

że złodziej zwodzi czuły punkt kamery
rozbił złudzenia schowane za lustrem

w wigilię więc czuwam dzieląc się z Wami
opłotkami naszymi krzywymi drogami
chwiejnymi wieżami

niech Bóg prostuje ranne myśli groźne miny
piłuje pazury i serca niech spalą się ze wstydu
a nowe niech dzwonią wszystkim na ratunek