Chciałabym pobłogosławić cię
całą zniszczoną przyszłością.
Poprowadzić na skraj chmury róży,
by swym szkarłatem tuliła
nasze skronie do snu. Snu,
co na zawsze pozostanie bezdomny.

Lśniąca, złocona skóra wiatru
łechce pięty przypadkowego kazania,
jeszcze jedną paskudną gwiazdę.

Na czubkach słonecznych promieni
skrada się nienaruszona sterta krwi,
posoki białej do nieskończoności.
Choć noc mija bez skargi,
a świt zmaga się z bólem -
podzielimy między siebie truchło Słońca.

Dni, krągłe w swym dramacie,
nie przyznają się do uśmiechu.