gdyby wiatr przywiał twoje włosy
bujne
pokręcone
i okrył nimi oczy moje
to już potrzeba byłoby niewiele
tak niewiele
ile się zmieści w źrenicy głębokiej
powieką półprzysłonionej
i w dłoni delikatnej
moją oplecionej
i na ustach twoich
ciepłych
szalonych
które z nuty jednej
w symfonię w mgnieniu oka
przemienione się stają
i jak ta muzyka niewyśpiewana
do szaleństwa
albo do raju
zapraszają...
i już nic więcej
tylko tyle
ile się w marzeniu pomieścić zdoła
zanim go w sen obróci
noc
czarna
pokręcona
jak twoje włosy