wielka smutna słodkość otuliła ziemię
a dymiące pióropusze liżą ołowiane niebo
zielone łąki i strumienie pieszczą we śnie leżącego
nie dość jednak by go rankiem do marszu zachęcić

ścigają go wspomnienia utraconego raju
przekradające się niepewnie pomiędzy młodością i snami
przykuty na wieki do obumarłego świata
lecz jeszcze nie dość, jeszcze nie dość

zakrzepła jego krew w mroźnym przestrachu
zadrżały jego kolana niezdolne pokonać nocy
słabnąca dłoń w obliczu prawdy
nie powstrzymała upadku

jeden świat i jedna dusza
rzeka jak czas w dal wyrusza...

rzeka słucha o jego poświęceniu i zaginionej miłości
a jej ciche odpowiedzi kusząco wirują
zmywając ciemne troski do nieczystego morza
wieszcząc ponuro przyszłe dni

tej nocy wiatr nie ustaje ani na chwilę
sypiąc pyłem w moje niewidzące oczy
i przynosi mocą ciszy nagłośnione słowa
o przysięgach niedotrzymanych


(z inspiracji P. Floyd)