w tej ciszy
słyszalnej z pokoju
gdzie srebrny puch
spowił się ze stołem
i wyszył
historię pajęczego znoju

stoi szklanka
szklana od zawsze
od odkurzenia - umycia
prawie jak ramka
zdjęcia - jakże

szarego światłem
a ona bez rysy
bez wyrazu
powaga
żal jest tu katem
nie wystygł

wieczny
identyczny z każdą dobą

kroki bezwiedne
dym papierosa
spojrzenie
szklane uczucia
próżni uległe
rozpaczy osad

dźwięk
krew

tajemnicza
spokojna
cicha

identyczny z każdą dobą
ból
tłuczonego szkła

jedyny w swoim rodzaju