do ciebie mówię kobieto
brzemienna nieznośnym
ciężarem niepewności
smukłym jak różdżka palcem
dotknęłaś życia pełznącego
pod grubą warstwą mułu
trąciłaś głaz milczący od wieków
wstrząsnęłaś zręby wieczności
i po co?
i tak nic się nie zmieniło
noc jak zwykle ciszą zaszła
i niebo się zorzą maluje
tylko skowyt słychać
jeszcze pokorny
daleko
aż i on utonął
w szarości


http://boleslawlucki.com