Dłoni twych krajobrazy
rozrzucone nas ziemią,
rzek wyschniętych żyły
wąwozy spojrzeń półwyspy
palców, ciche wędrowanie
po konturze zamkniętym
w odlewie wieczoru.

Myśli splecione konarami drzewa
zakasane rękawy pedziwiatra
w dziupli spróchniały dzwon
na nieszpory nawołuje
stłoczone o zmroku cienie,

Ty oddalony bezmiarem chwili
zapadasz się w siebie
moje zmysły okradzione z ciebie
biegną w popłochu
jak stado zawodzących płaczek
czernią nocy wypełniają
zamkniete pod powiekami
oniemiałe z niedowierzania
niebo.