Latarnia morska jest nowa, jeszcze skrzypi zastygający beton. Stary latarnik karmi mlekiem młodą kotkę. Kotka uśmiecha się i cicho mruczy. Za oknami jak wielki kot mruczy morze. Do pokoju wchodzi Król Henryk Ósmy z Katarzyną na ręce i gładzi ją po głowie. Katarzyna uśmiecha się i cicho mruczy. Sny przypływają i odpływają w rytmie księżycowego walca. Sny, w które uciekamy i które nad ranem uciekają jak złodzieje nocy; po których w przestrzeni pozostaje nieład. Sny białe jak prześcieradło. Znacie te noce! Kryształowe wrota magii!