Pruj cienkie nitki w głąb siebie, Ariadno,
być może to jedyna droga. Upuść krew,
sama zobacz, ma kolor ecru. Przez smak
ołowianej plomby, przez zęby sycz:

utleni się zło. Pod okiem tik, tak
jakby trzepotało zwichnięte skrzydło,
a w uszach ciągle przemień mnie, przemień
- wołanie żab. To bagno, gąbka nasączona

octem. Znajdź klucz, próbuj po pięciolinii,
zrób sobie jakąś mantrę z wikliny, płyń.
Tu nie działa kompas, nie ma gwiazd i drzew.
Tylko twój sweter zmechacony od północy.