Obudziłem się rano z uczuciem,
że ten świat, co się ziszcza za drzwiami,
od którego nie sposób mi uciec...
Że już lepszy nie będzie mi dany!

Że to życie raz w życiu się zdarzy,
że ten świat jest jedyny na świecie,
że to właśnie jest szczyt moich marzeń
i, że świętem radości jest życie!

Tak wyszedłem na brudną ulicę...
i ten brud mnie poraził swym pięknem!
Tak patrzyłem na wszystko z zachwytem,
aż spotkałem się z drugim człowiekiem.

Jakże zdziwił mnie stan jego duszy,
sklastrowanej goryczą, jak klejem.
Go, gdy wdepnie w psią kupę, nie cieszy,
że ta kupa w ogóle istnieje.

Ległem krzyżem pod supermarketem,
na parkingu, na wskroś betonowym,
głosząc szczęście, jak jasną kometę,
ale ludzie pukali się w głowy.

"Jakże ten człowiek śmie być szczęśliwym"
mówią - "skoro jest tak niedomyty,
dziwny, oraz na wskroś niewłaściwy?
Chory pewnie, zaradzą medycy!"

***

Doktor kazał mi połknąć pigułę,
pełną ludzkiej mądrości, zapewne...
Jak ja sk... nie lubiłem,
wybierałem swe życie - naziemne!