nie przegap mnie, drugi raz się nie odrodzę.
uśmiecham się do ciebie tylko przez moment,
gdy mag wyciąga ciepłe króliki z kapelusza,
a małe dzieci ku uciesze klaszczą w dłonie.

ktoś pyta o czarną dziurę: czy można ot tak
sobie zniknąć, tu i teraz, dla miłości własnej,
majestatycznego widoku pleców, bez strachu
o cud przeistoczenia w drogę powrotną.

pewnie można, tak samo, jak spijać życie przez słomkę,
spijać światło z nasączonej słoną wodą pamięci,
w przeświadczeniu, że zawsze było się morskim glonem.