Panie Albatrosie szanowny - Pan dokładnie poczyta wątek z moją recenzją, zielono na zielonym widać na kogo i w imię jakich urojeń próbowano uskutecznić nagonkę. W cytowaniu komentarzy Pana JBZ z podaniem źródła, daty, a nawet godziny nie ma nic złego, poza tym jest to dozwolone. Czyli jak rozumiem książki Teresy Radziewicz również Pan nie czytał, no mogłam się domyślić :)
Autor
RE: Wędrówka w stronę zamkniętą – Teresa Radziewicz „Lewa strona”
Pani Radziewicz, czytałem pani wiersze, na temat książki się nie będę wypowiadać, bo widzę, że życzy sobie pani tylko określonych recenzji i z określonego źródła, a nie spontanicznych refleksji i skojarzeń, bo będą okazją aby udowodnić ignorancję lub błędny tok myślenia.
Każdy ma prawo do własnej opinii i niech się pani cieszy, że ma ochotę ją tu wpisać i poświęcił pani twórczości swój czas.
Jeśli już pani CYTUJE kogoś kto preferuje, popiera określoną opinię, a również wpasowała się w pani gust, a jest przeciwstawna do innej, to wypada podać nazwisko krytyka i źródło publikacji - chyba, że to jest prywatny mail, ale i to każdego by to zainteresowało.
W takim przypadku, to nie jest żaden głos w dyskusji, a kolejne dziwne praktyki uprawiane ostatnio na tym portalu, będące początkiem nagonki na pana JBZ - bo cd czytam w wątku recenzji tomu p. Gałkowskiej
Autor
RE: Wędrówka w stronę zamkniętą – Teresa Radziewicz „Lewa strona”
fakt, przenikliwy Twój znajomy Retesko :) faktycznie podeszłam do Twojej książki emocjonalnie, mój głos to głos koleżanki po piórze, a nie krytyka więc mogę sobie pozwolić na emocje :)
Autor
RE: Wędrówka w stronę zamkniętą – Teresa Radziewicz „Lewa strona”
Postów: 479 Miejscowość: Poznań Data rejestracji: 10.03.07
Dodane dnia 19.12.2009 15:27
tak, te kontrasty tworzą równowagę. one nie są przerysowane, one po prostu są, bo być muszą; śmierć, brzydota - to wszystko jest nieodłączną częścią życia, które trzeba zaakceptować, które nawet w brzydocie rurek, cewników, szpitalnego łóżka - może być piękne. zgadza się, nie można się prześlizgiwać - i mówię nie tylko o kwesti prześlizgiwania się czytelnika, mówię o bohaterce wierzy - nie można się prześlizgiwać, trzeba stawić czoła. fajnie to ujął Edward (o wierszach innej osoby, ale i tak pasuje) - te wiersze chyba załatwiają jakąś osobistą sprawę, i dlatego są wiarygodne, są autentyczne.
Autor
RE: Wędrówka w stronę zamkniętą – Teresa Radziewicz „Lewa strona”
ale zauważ Kuba jak te kontrasty, o których mówiłeś są naturalne, nie przejaskrawione, jest w tych wierszach ogromna dojrzałość pogodzenia się z nieuchronnym. ta książka nie pozwala się "prześlizgiwać" chcesz czy nie chcesz - musisz się zatrzymać, sięgnąć nieco głębiej, pomyśleć. Pewne rzecyz odkrywa się dopiero przy drugim, trzecim czytaniu.
Autor
RE: Wędrówka w stronę zamkniętą – Teresa Radziewicz „Lewa strona”
Postów: 479 Miejscowość: Poznań Data rejestracji: 10.03.07
Dodane dnia 18.12.2009 00:15
Wiersze bardziej delikatne, spokojniejsze doskonale uzupełniają się wzruszającymi, bezpośrednimi wyznaniami, ciepło kontrastujące z bólem, piękno z brzydotą. Tak samo jak podmiot liryczny musi poznać wszystko, zmierzyć się twarzą w twarz, nie uciekać się do półśrodków czyli żyć "do końca" - tak samo i ja nie mam cienia niedosytu po lekturze tej książki. Kiedy czytałem poprzednie wersje, które kiedyś tam autorka mi przesyłała przy różnych okazjach, miałem wrażenie książek delikatnych, ładnych, ale nie robiących takiego wrażenia jak efekt końcowy. Ergo - warto było czekać na to, aż poetka przemówi naprawdę mocnym głosem.
Tereska, brawo!
Autor
RE: Wędrówka w stronę zamkniętą – Teresa Radziewicz „Lewa strona”
wiesz Tess mimo, ze ja te wiersze przecież znałam wcześniej, to zupełnie inaczej czyta się trzymając wszystkie w ręku i wciąż coś nowego dla siebie w tej książce odnajduję, choć - a może właśnie dlatego, ze - jest to pisanie tak różne od mojego i ogromne wrażenie na mnie robi
cała przyjemność po mojej stronie :)
Autor
RE: Wędrówka w stronę zamkniętą – Teresa Radziewicz „Lewa strona”
Postów: 325 Miejscowość: Podlasie Data rejestracji: 10.03.07
Dodane dnia 16.12.2009 21:14
Madziu, bardzo dziękuję za podzielenie się swoimi wrażeniami z lektury tomiku. Dla autora nic milszego od dowiedzenia się, jakie wrażenia po przeczytaniu, jak odbiorca czyta książkę i jak odnajduje pewne tropy, ślady, odkrywa sens. Miękko się zrobiło w sercu moim reteskowym. :)
"jeżeli umierać ma człowiek/a rodzić się w jego miejsce poeta//
to nie chcę pisać/wierszy"
Z.Joachimiak
Autor
Wędrówka w stronę zamkniętą – Teresa Radziewicz „Lewa strona”
Fakty są skromne, reszty trzeba szukać - pisze Teresa Radziewicz w wierszu pt: "W drodze dziedziczenia" i na stronach swojego debiutanckiego tomu takie poszukiwania prowadzi.
Niecodzienne i nieoczywiste są miejsca tych poszukiwań: rodzinne legendy, prawdziwe historie, wspomnienia - to wszystko kształtuje teraźniejszość. Nie sposób się odciąć od przeszłości, ani wyprzeć się jej, zresztą autorka wcale tego nie chce. Wręcz przeciwnie - poszukuje tam początku i sensu tego, co dzieje się tu i teraz.
Kto się spodziewał,
że lewa strona będzie ćmić od niespełnionych
obietnic? (Piaskownica)
Lewa strona, to ta, po której znajduje się serce; ale także ta, której na pierwszy rzut oka nie widać.
Uczucia są istotne: tworzą więzi, kierują postępowaniem, kształtują postawy. Teresa pięknie snuje swoją opowieść o bezwarunkowej miłości, poświęceniu, istnieniu, a jednak żeby więcej dostrzec, czytelnik musi sobie niektóre wiersze "przenicować".
To trochę tak, jak z ulubionym, ciepłym swetrem, nosimy go często, ale dopiero kiedy przewrócimy go na lewą stronę dostrzeżemy sploty na pierwszy rzut oka niewidoczne, a jednak potrzebne, by sweter istniał, by nas otulał.
Znamienna dla wierszy autorki jest akceptacja przemijania. Śmierć w wierszach Teresy nie jest piętnem, nie nosi znamion tragedii - jest kolejnym etapem, doświadczeniem koniecznym i nieodwołalnym, ale nie jest końcem. Sporo w tej książce odniesień i porównań do natury, przez pryzmat której podmiot liryczny postrzega świat. Wszystko związane jest z ziemią, z jej cyklami, porami roku, także konieczność przemijania, co w połączeniu z wiarą w absolut tę śmierć i przemijanie oswaja.
Opowieść Teresy Radziewicz to historia ludzi i miejsc, historia gniazda, które opuszcza się fizycznie, ale nie emocjonalnie.
Urodzić ptaka, pisklę. Nadać mu imię,
chociaż nie wykluło się z jaja. Nauczyć latać,
gdy przyjdzie pora - nie zatrzymywać. (Matki)
"Lewa strona" nieodmienne kojarzy mi się z "Traktatem o łuskaniu fasoli" Myśliwskiego.
Podobnie spokojna i przemyślana narracja, konsekwencja w opowiadaniu historii i melodyjność języka.
Teresa Radziewicz snuje swój własny mit. Legendę potrzebną każdemu po to, by móc się najpierw określić, a potem odnaleźć.
Język jest szorstki, a okno ma smak jesieni
Próbuję w ten sposób poznawać. Na dwa sposoby,
jak dzieci, kiedy chcę oswoić stół, ścianę, talerz,
drzwi. A potem drzewo, ziemię, śnieg i powietrze.
Lubię wyraźny smak soli, chłodny metalu, chociaż
nie odróżniam jeszcze żelaza od miedzi. Ponoć
miedź jest cieplejsza, nauczę się to odczuwać.
Kiedy ułożą na wznak w wilgotnej, tłustej ziemi,
wtedy poznam nie tylko częściowo jak w lustrze.
Poznam i nazwę tak, jak można jedynie
twarzą w twarz.
Teresa Radziewicz "Lewa strona" Stowarzyszenie Literackie im. K.K.Baczyńskiego.
Skocz do Forum:
Pajacyk
Logowanie
Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem? Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.
v6.01.7 © 2003-2005
![[www.pajacyk.pl]](/fusion/images/pajacyk.gif)