przyjaciół mam jak na lekarstwo
wrogów też niezbyt wielu
wiersze piszę pokraczne
pofałdowane brakiem wiedzy
mówię za głośno choć umiem słuchać
czując przecinek i chwilę wahania
wierzę jak osioł przyparty do muru
w opatrzność rzeczy niewielkich
nie umiem kłamać ani oszukiwać
nie dbam o to co o mnie myślą
ci wszyscy znawcy od poezjowania
ani ci co klaszczą w zachwycie
jestem połową mojej żony
która jedyna we mnie wierzy
kocham człowieka jak piszę wiersze
wciąż szukam zajęcia dla siebie