na ulicznym słupie
wklepane przez słońce na gorącą blachę
wiszą odstawione w niepamięci przedstawienia
rozdarte jak mosty na rzece
z jedną odnogą już na tamtej stronie

dają upust małomiasteczkowym smutkom
czasom gdy kiedyś były jedynym oknem na świat
teatrem ze skrzypiącą - nie cichnącą furtką
na jarmarczny plac

nie muszą nalegać i więcej prosić
jeśli ktoś chce to doczeka przeszłości
inny obok zaprosi na pogrzeb lub festyn

choć ciche
można wziąć je w podszepty
a wspomną uliczny spektakl
w którym to widzowie uczyli aktorów
jak grać w codziennych dramatach
(a gubiąc się w nich - sztuką by odnajdywać)

i teraz się uczą plakatu
ważne by być w drodze
zawsze znajdzie się jakiś słup
co wryty przemówi:
miejsca starczy na każdy krzyk

nie tylko słup jest wstanie znieść wszystko