ci którzy w wygodnych fotelach
wysiadają z ciała wierzą
że tylko bez balastu - na gapę przeznaczenia
można dotrzeć do miejsca
gdzie kończy się konieczność noszenia wstydu

bardziej nadzy niż kiedykolwiek
bez przyciągania wzroku
przemykają na kolejny istnienia etap
na którym jak wodę w plastikowym kubku
podawane im jest orzeźwiające namaszczenie

jeszcze kawał wieczności przed nimi
więc dobrze nic nie czuć prócz ciekawości
a jej oraz wiary i drogi starczy

nastroszeni łez rosą
pozostawionych daleko w tle
urywają po sobie ślad
choć i wtedy odnajdują szlak do mety

czasem na trasie grozi że będzie padać
ale na mecie uchodzi na sucho