Spoglądam przez okno, spojrzenie moje ucieka,
goniące przez wiatr.

Wywraca się. Leży na ziemi.
Zdeptywane przez przechodnich woła o pomoc.
Niemy krzyk.

Nie ma siły unieść sie ku górze
bo jest przyczepiony złotą
nutką samotnści do mnie.

Odczepia się!
Porwane przez
siłe płynącą ścieżką
Jaskrawych Liści.

Zdeptywane przez przechodnich!
Usiłuje wstać.
Woła o POMOC
tańczących na ścieżce-
spojrzeń.

Jesienna jaskrawa barwa oślepia mnie.
Moje spojrzenie unosi sie ku górze,
niesione przez wiatr jak inne
miliony liści-złotych spojrzeń.

Upadających spojrzeń.

Jesień odchodzi.