Dla Inez




A gdy me ciało składać będą w grobie
Wy już nie snujcie żalów ani trenów.

Ani godziny nie trwajcie w żałobie
A gdy zapukam we wrota Edenu,

Może będziecie płakać - a ja przecież,

Dość się zdążyłem napłakać w tym życiu.

A więc nie płaczcie - ja nie uszanuję
Ani łzy jednej ronionej w ukryciu.





Tak mnie uczcijcie - niech na moją trumnę

Sypną garść ziemi za życie daremne

Drugą i trzecią za te wiersze szumne

Czwartą za wszystkie te noce bezsenne
W które myślałem

Zaś piątą i szóstą - garść ziemi jeszcze sypnijcie za siebie

Aby gdy kiedyś serca Wasze usną
Nikt wam nie płakał na waszym pogrzebie.



Siódmą garść ziemi przywieźcie z Dęblina

Ta - choćby w grzechach - będzie mi święcona

W niej moja miłość jak wspomnienie sina

Rozbłyśnie - choćby pamięcią zamglona.



Tą garstką własną mogiłę ozdobię

W niej się roztopię w drugą duszę bratnią

A gdy me ciało składać będą w grobie

Tą garścią macie mnie żegnać ostatnią.



Tak mnie uczcijcie - każdy kto mi bliski

Niech nie gra w pogrzeb mi pieśni żałosnych

Ale mi pieśni znad mojej kołyski
Zanuci, wspomni.

Stójcie płaczu fale ! Śpijcie jak dzieci spokojnie w noc ciemną

A wszystkie troski, wszystkie wasze żale

I wszystkie bóle - zakopcie wraz ze mną.


Głogów 06.09.08