po deszczu las ma zapach zbutwiałego siana
co szturchnięte widłami budzi się z letargu
i oddycha przeciągle oparami mgły
zieleń drzew ma soczystość dojrzałych cytrusów
które nabrzmiałe sokiem oddają go chętnie
ilekroć zęby przerwą przezroczystą błonkę
w kałużach zgiełk gałęzi chmur pasemek blasku
a poskręcany konar u wylotu ścieżki
leży bezwładnie jak zabity wąż
i jeszcze głos stłumiony urywany krzyk
jakby daleko a jednak tuż obok
szamotał się we wnyku czyjś samotny ból