za czym tak obsesyjnie kręcą się mosiężne oczka
zwinna główko Singera, nad czym się pochylasz
skąd ta napięta atmosfera, że mnie spina i cały cierpnę,
czuję, że muszę uciekać, nie mogę zostać tu dłużej

wybieram wyjście awaryjne, sprawnie wymyślam je
w murze i zaraz dudnią schodki na taras z widokiem
na morze, odcumowuję łódkę i szybko łapię za wiosła
lecz bredzę po kostki, przecieka, bo w porę nie pojawił się

czerpak, więc tonę, macham łapkami, jak piesek,
a przecież już widziałem na horyzoncie linię,
którą z powodu mgły pochopnie nazwałem lądem,
bo fonetycznie rzecz biorąc, leżała całkiem blisko,

naprawdę zaś była lontem, który właśnie się
skończył

Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.

Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.