ta kobieta nie miała twarzy, długo nie miała też
imienia. podobno nie dorastała mu do pięt
i nie lubiła pieścić go ustami.
miała jakieś dzieci, pracę i czerwone kropki
na łydkach po depilacji, zupełnie jak ja.

czekała w drzwiach, kiedy wracał do domu
ze sportową torbą, uboższy o sto złotych
i wierność zostawione w przydrożnym motelu.
wciąż pachnę tobą - mruczał do telefonu
i wchodził pod prysznic, żeby nie poczuła gucciego
i marlboro, wypalanego rytualnie w za małej łazience.

potem czytał dzieciom bajki, klękał z nimi do modlitwy.
czasem zmuszał się do czułości, choć przecież
wcale jej już nie pragnę.


wczoraj zobaczyłam ją na ulicy, było w niej coś
z małej dziewczynki, gdy w kwiecistej sukience
czekała na dźwięk sygnalizatora,
wsparta na jego ramieniu

i białej lasce.



*Hey "Wodolanki"