drewno



jego oczy trwają milczeniem
przywołując na myśl trumny
z wiekami gotowymi do zamknięcia

po odpłynięciu życiodajnych soków
wygasły sprzeczności
które przydawały mu ludzkich cech

obiektywne aż do ostatniej drzazgi
zachowuje daleko idącą obojętność
wobec otoczenia

życie wstępuje w niego tylko wtedy
gdy staje się krzyżem

może jeszcze wskrzesi je jakiś świątek
i zamyśli się frasobliwie

to jedyne sytuacje
jakie pompują trochę krwi
w zdrewniałe tętnice

na co dzień wygląda tak
jakby obejmowało przyszłość
warunkowym letargiem