całuję tył twojej szyi, mroźna świeżości poranka. paltem
rozrzedzam mrok. z peronu na peron, śpiesznie. na pół
gwizdka i połowę drogi zajmują mnie obłoczki pary z ust
lub sprawy wagi wyższej. cienie przemykają korytarzem.

w tunelu zacierają się czyjeś ręce. bodaj z zimna. chuch!

księżycu, nie czaruj mi psa. wracam spacerkiem, chojrak
ze mną. docieramy do wzgórka, krzaczek po krzaczku,
z pola w las, stamtąd na powrót do parku. wprost przed

jasne kwadraciki mojego domu. w oknach sypialni siebie

zamyślonego z dala rozpoznaję. w szorstkiej skórze dzika.
chodź wygasić ogień. oprósz śnieżynkami świerki, zaskrzyp

podłogą. skarpet nie zdejmuj, niech wiszą nad kominkiem.