bezruch jest kluczem otwiera ukryte grodzie
krew napływa do nierozpoznanego koryta
zawraca ciężka od kosmicznego osadu

*

całe rekwizytorium jego domorosłej magii
ogranicza się do białego i czarnego kryształu kwarcu
poprzez dotyk zapatrzenie w sieć krawędzi
którąś z płaszczyzn przedostaje się do wnętrza
zaklina w nim duszę

*

nić kobiecego jęku prowadzi
go za miasto wzdłuż
wielobarwnych garaży mostem
asfaltową drogą

milknie w trawiastej gęstwinie miejscu schadzek
gdzie na betonowej płycie ktoś
flamastrem narysował serce