Uchwycił słuch mój dźwięki klawiszy
Co po pokoju z wiatrem hulały.
Wśród nut niebiańskich beztroskiej ciszy
Chopina palce dzień przywitały.

I tańczyć zaczęły nuty po ścianie,
Powietrze jakby nagle zgęstniało.
I znowu cisza - wyczekiwanie...
I znów uderzenie ciszę przerwało.

W takt Poloneza każde do pary
Hordy anielskie kroczyć zaczęły.
Wtedy stanęły wszystkie zegary,
Cudowne wizje na mnie spłynęły.

Nagle, przeniosłem się do tych czasów,
Gdzie księżyc świadkiem niedoli bywał.
Wśród kampinoskich zielonych lasów
Mały Fryderyk Mazurki grywał.

Ujrzałem Mistrza przy fortepianie
jak palce swoje zgrabnie układał.
I znowu cisza - wyczekiwanie...
W myślach gdzieś błądził, wzrokiem coś badał.

I tu - uderzył w klawisze białe,
Aż dech zaparło, serce westchnęło,
A dźwięki płyną jak oszalałe,
przecież dopiero co się zaczęło.

I znowu cisza - chwila oddechu.
Mistrz swoje nuty jeszcze raz zbadał.
Najpierw powoli, tak bez pośpiechu,
Tej głuchej ciszy cios wielki zadał.

I odpłynęły w niebiańskie strony
Pierwsze etiudy, skoczne Mazurki.
Z każdego dźwięku anielskie tony
Pieściły białe kłębiaste chmurki.

Potem oklaski, wielkie owacje,
Rodzice za nim w salonie stali.
Były uściski i gratulacje,
Dla syna swego przyszłość wybrali.

Aż zaszumiało, aż się ściemniło
I trafił promień jasnego gromu.
Choć słońce nadal pięknie świeciło,
Ja już znalazłem się w swoim domu.

Leżałem w łóżku w wielkim skupieniu,
Pokój falował w ostatnim tonie.
Myśli krążyły gdzieś w oddaleniu
Po tamtym dworku i po salonie.

Za oknem ptaków pierwsze ćwierkanie,
Bo już na wschodzie słońce stanęło.
I znowu cisza - wyczekiwanie...
Żeby się znowu wszystko zaczęło.