nie wiem dlaczego matka boska nie płacze
mocniej. kapie na czysty obrus wosk.
z wosku nie będzie końca świata innego niż
koniec światła. teraz poznaje moje nogi
pokrywa kora i słoje rodzą słoje, chłoną soki.
babka prosiła by spalić jej chłodne ciało,
bo drewno jest głodne. jestem
w ziemi. próbuję, gryzę, drażnię korzeniami
zmarłych. czuję smak na języku
kiedy kocham się z tobą, mówimy dziecko
okazało się lżejsze niż pył.
a jeśli nie uleciało? w moich rękach
drąży tunele,
niesyte. bo nie można być niczym więcej.