Stajesz tu
i otwierasz oczy
na rozległe równiny.

Zboża
co jak włosy anioła
w słońca promieniach się mienią
swą złocistością
zawstydzają złoto.

Lasy
otaczają te miejsca
a przez nie
na grzbiecie sarny
wiatr pędzi
czesząc mech.

Na niebie
pomarańcz rozlany
przykryty chmurami
usypia serca.

Słoneczniki
tańczą do muzyki
chóru ptasich śpiewaków
w całej swej okazałości.

Bocian
spogląda w dół
i porównuje
widok do Cudów Świata.

W ciszy
słychać opowieści
brzóz
albo
ciszę zegarka
który zamilkł ze swoim "tik tok".

Staje tu
i rozpinam swe ręce
przez palce wolność przepływa.
Wraz z dwutlenkiem węgla
złe emocje wydycham.
Czuję
zapach...
szczęścia.

To te miejsce
które duszy pozwala
unieść się ponad szczyty
codzienności.