mówił że kolory wyrastają z ziemi
ożywiał je w parku
gdy stadami obsiadały trawniki
pisał o lataniu

skończyło się lato
trzeba ubrać w garnitur ostatni ślub
zapiąć powagę na guziki
sztywną i błyszczącą
jak pantofle prosto z pudełka
gdy obsługa zasznuruje czerni oczy

przed kaplicą na rabacie kamienie
zasłaniają twarze żeby wyglądać twardziej
po wejściu miękną nawet folie w wiązankach

a przecież tu nie zostanie
zawsze chciał pod mądre drzewo
w dębowych okularach inaczej
widać związki i przejścia między barwami

co roku wiosną wyrośnie tu wiersz
na chwilę
z nagrobnej ziemi uleci w niebo słowo

a może płatki bratków