Czy tu zawsze trzeba
czekać
na lepsze jutro
które nie nadchodzi
i opaską milczenia związywać
oczy niech nie wie świat
Czy tak wygląda
nadzieja
wytrwać zdarciem w pożółkłych firankach
myślami muskać
wyimaginowaną przyszłość
za rękę trzymając dawno
starte imiona w zgiętych
listach sprzed lat
i papierkowym szelestem
ustami sytymi
trucizną
łykami gorącej kawy
zostawiajacej na wargach
gorzki stygmat
wierzyć życiu
Czy tu zawsze trzeba
starać się ramiona
podnosić do wysokości bólu
czasami tylko spijać krople
marzeń wyśpiewywać
rytmem pracujących mięśni
otuloną kurzem
pieśń o życiu