w pierwszy słoneczny marcowy dzień
puszczy bielańskiej zwiedzam zacisze
niewzruszonego śniegu czysta biel
pokrywa leśne dukty, polanek nisze

jeszcze bezlistnych drzew długi cień
smugą szarości odbija słońce
niczym ławka przewrócony pień
zaprasza usiądź w słonecznym kącie

promienie błyszczą jak diamenty
w śnieżnej pokrywie rozrzucone
na twarzy świetlne pocałunki
głaszczą policzki zarumienione

dzięcioł przerywa ciszę stukiem
ogłasza koniec biernej drzemki
wiewiórce gałąź sypie śniegiem
życie zaczyna wracać w świerki

echem każdego w lesie ruchu
skrzypi skorupa białego puchu
zniecierpliwieni marudzimy
obudź się wiosno, my tęsknimy!