Manuela ma siwe włosy i twarz anioła.
w bocznej nawie płowieje samotnością.
w zasadzie mogłaby nie istnieć. zapisuje się zaledwie
freskiem na wyciągnięcie ręki starej matki i siostry,
które trzeba nakarmić. tym tłumaczy kolejne spóźnienie.
mężczyźni wiedzą, że nigdy nie smakowała jak dobre porto.

kocham Manuelę!- krzyczy Antonio w drodze powrotnej
z Winnicy Ferreira. kobieta przez chwilę pachnie wanilią
i dębem. jej oczy uśmiechają się, błękitnieją jak azulejos.