W młodym ciele - duch starości
łypie smutno zza ogników,
które wokół jasnych oczu
z jego winy chcą umykać.

Jasne włosy i śmiech szczery
co rozbrzmiewa głośno w parku
ptaki strząsa z drzew, lecz teraz
pustką dudni. Głaz na karku.

Je lizaka twarda skała.
Kopie piłkę martwa noga.
Stawia stołek, bo za mały.
ciastka? stryczek? Po co? Trwoga.

Stwórz człowieka wciąż młodego:
skóra jasna, zęby białe.
Zamknij starca w środku jego.
Zatruj myśli wiedzy darem.

Wiatr mu będzie włosy muskał,
gdy w uśmiechu szczerzy kły.
Mu zostaną w noc przed lustrem
stare z młodych oczy łzy.