Grzebień z kości

perłowych. Takiemu niestraszne rzymy krymy. Niech rozczesze
przed tobą i słomiany warkocz co przemienił owoc w kiszone
pomarańcze na ogórki. Odłóż nożyczki. Nie ścinaj
- niech rozpamiętuje.


Wzgórza doliny jaskinie

jedna niwa kiedy do nabrzeża wspólną rzeką. Gdybyś miała
pod nią szlachetny kruszec diamentowe argumenty. Żeby chociaż
maziste złoto z podciętej aorty. Ślepia zza oceanu
spod mocarnych brwi byłyby chętniejsze
do tików łaskawsze w puszczaniu.


Palec siostry

strojna dama siwa od tytułów. Obleczona w nieboskłon
a przyziemna w łonie. Jałowe to symbole jak takie nieboskie. Wystawiła
oręż posłała gladiatorów.


Yeti w kostiumie

Mikołaja pożonglował lachą pokręcił
biegunem obracał po oczopląs. W kryształowym igloo
na miarę Laponii szafa grała pod deskami
skrzypiała karminowa słodycz. Nic
tylko lizać.


Muskuły na zwojach braci

obciągają
przed tobą przykrótkie nogawki. Składają pokłon
bosym chwałę drewnianym tarczom. Hannibale
na trąbach po skórzane cholewki. Tobie zamiast
walonków niechby nawet glany. Żeby nie deptali żeby kopnąć
w cztery jak się zaczną wyplatać w dobierany słomą.


Twoje to dreptanie

wokół bezmlecznych wzgórków suchych dolin
wychłodzonych jaskiń. Tam szemrzesz z nadzieją. Niech pomoże
aż po morze. Czarne ono z horyzontu przez pamięć
szkarłatne.


Z kuzynami najlepiej

w albumach nie widać
przytrzaśniętych palców między wierzejami
trzymaj aż otrzymasz. Wolną chwilą - wybacz.