pani Waleria


dzwonisz do mnie Walerio późną nocą ospale
słowa cedząc przez przebrzmiałe nuty zaciśniętych
ust śliniąc palce czytam książkę pisaną alfabetem Braila
w tym czasie nieobecny

To nie Petrarka przelatuje wiosennym meteorem a znaczenia
zupełnie się wypaliły


Przekonaj mnie Walerio że śmierć to tylko
przełamanie swej niemocy, powiedz
że cenisz Ginsberga, a wtedy zakrzywimy przestrzeń
znacząco zbliżając sie do siebie i pozbawiając limesów

Dzwonisz do mnie Walerio a przecież
ta noc zupełnie nie nadaje się do pisania
wierszy, a słowa pokryte są laką z macicy perłowej
skorupą
solidniejszą od żelbetonu.


CREE szczyrk 08.03.2007