Wiersz o jesieni nie kończy się smutno.
Wspomnienia odrywają litery pisane
na rzeźbach, majuskułą po lite skały.

Moment, kiedy smugi z ekranów malują
się w trójwymiarze, rozcieńczają farbę,
wznoszą między nas napisy końcowe.

Dobry czy zły, wiadomo krople,
pukanie deszczu, mają sens.

Odwrócę się w sny jak noce zachłysnę,
tylko nie mów niebo, ani kiedy koniec.
Srebrne i czarnobiałe są po dziś dzień.

Rozpinam parasol ale składam ręce, wieje mocniej.
Wiatr chce słyszeć, grać dźwięki na raz jak do taktu,
jeden na jednego, a bić się ze mną nie umie. Dlatego.

Przestań padać, nie lubię kiedy zapominasz mamo,
rosnę.