Smutny w kącie fortepian
klawisze jak zęby szczerzy
na bielutkim papierze
czarnych nut znaczysz ślad

Wiatr je przywiał z nad Wisły
od tych pól złocistych
z zapachem wierzb i topól
szelest mowy ojczystej

W każdym twoim mazurku
słychać polską duszę
maki, chabry na łąkach
wiejskie chaty i grusze

Wszystko co w duszy grało
tęsknota, czy wielka miłość
to w tych nutach zostało
każdy może usłyszeć

Gdy zabrzmi Fryderyku
muzyka fortepianu
spłyną nuty pamięci
jak z wielkiego ekranu

Te melodie jak wiersze
widać w nich twe serce
każda nuta to słowo
to tęsknota za mową
za zapachem ruczaju
przecież chciałeś do kraju