Dusza bez skrzydeł
usiadła na brzegu szpitalnego łóżka.
Wszystkie niewypowiedziane słowa
schowała pod poduszką.
Zostały tylko te, które raniły.

Umarłem pomiędzy jedną a drugą kroplówką.
Grzechy zawinięte w kolorowe papierki
zabrałem w podróż,
spakowane w szarej walizce.

Dobre uczynki
pochowali na skraju...
Głaz położyli.
Niech odpoczywa w pokoju.
Na stypie jedli i pili w milczeniu,
nie mieli wspomnień.

Po trzech dniach kamień znaleźli odrzucony
i grób pusty na skraju...

I tylko Bóg położył kwiaty.