W dzieciństwie, gdy byłem w pościeli
białej, a także w czerwone kwiatki,
przychodzili do mnie biali Anieli
w uśmiechu kochanej mojej Matki.

A w dalszej, już dorosłości,
Matusię zastępowała żona;
przychodziła, jakby w gości,
by była zawsze popieszczona.

Moje usta znały zarysy:
twarzy , bioder, nóg i piersi
wówczas miłe, znane pokusy
rozbudzały się , jako pierwsi.

Z krtani jęki się wyrywały,
oczy nasze mgłą zachodziły;
każdy uśmiech był wspaniały,
gdy emocje z nas wychodziły.

Pościel bywała bardzo zmięta,
a członki stawały się leniwe,
lecz między nami tak zwana mięta
i miłość, były ciągle żywe.

Z czasem zaczęły przychodzić:
oznaki zużywania się ciała,
potrawy niektóre szkodzić
i zniedołężniałość zrozumiała.

Po uprawianej takiej miłości
tylko miłe myśli pozostały;
zesztywniałe stały się kości,
a więc dyskomfort niemały.

A teraz w myślach przychodzi
często "anioł" na czarno ubrany;
samopoczuciu to trochę szkodzi,
bo nie jest przecież oczekiwany.

Chcę, by wiersz ten był uroczy
bo wypowiem go żonie w oczy.
A, że poetycko jest zestawiony,
nie zdziwię się nastrojowi żony.

Że nie chce o mnie tylko biadolić,
żałować tego, co jest mięknące
lecz w poezji ze mną się zespolić,
na dalsze lata przemijające.

W przyszłości już nie będą wcale
dokuczać bóle w całym ciele,
a portret wykuty w czarnej skale
powie potomnym pewnie niewiele.