Scenariusz

Obraz, kolor, dźwięk, marzenie
Niczym cień rzucony na ścianę jaskini.
Pomiędzy tymi dwoma wymiarami
Jest wyobraźnia którą sami tworzymy.

We własnym ogródku pod czaszki splotem
Tam gdzie bruzda wyraźna przebiega
Rodzi się właśnie trójwymiarowy hologram
O czym historia ta opiewa.

I bardzo trudno jest to wybić
Gdy już nam wbili ją do głowy,
Ponieważ sami jesteśmy reżyserami
Oni przygotowali scenariusz gotowy.

Tematy wybrali, już szukać nie musisz,
Im niższe IQ tym odbiór lepszy.
Zastanów się nad dowcipem o blondynkach.
Już chwyciłeś no to super, wygrałeś, jesteś pierwszy.

Już należysz do grupy. Tutaj radość panuje
Masz wolność słowa, krzyczysz co pozwolą,
A ci z boku niezbyt pewni,
Jak się nie zmienią
To już niech się boją.

Coraz więcej barw rozróżniasz.
Wychwytujesz nawet fałsz piosenki.
Nucisz pod nosem ich szlagiery, bezmyślnie
Nie zauważyłeś a to już marszu dźwięki.

Kolory stają się bardziej jaskrawe
Śpiewacie już głośniej. Świat w zasięgu ręki.
Niezły bajer nawija. Ten to ma jaja.
Krnąbrnych trzeba skarcić. Potrzebują silnej ręki.

To marsz już nie na żarty, on ku zwycięstwu.
Bez ofiar nie udowodnisz swojej prawdy.
Nie wycofasz się już za późno. Wróg tuż za ścianą.
Musisz bić tych co stoją obok,
Byle mocno żeby cię nie dopadli.

Tobie rzucą ochłap, trudno już uwierzyłeś.
Zbrodnia stała się honorem, chwałą i chlubą.
Świat udaje że to marginalna nieznaczna aszybka.
Głupi świat co godzi się na to tak długo.

Cóż to za świat co toleruje te zbrodnie.
Tych szubrawców na wysypisku geniuszy.
Zawsze pozwalał im dojść do władzy
Czy historia świata niczego ludzkości nie uczy.

Sens odnajduje w najbardziej wyrafinowanych okrucieństwach.
Mord i morze krwi w ideologicznych przemowach
W przytulnie szeleszczących frazesach
Sen zagłady brzmi niczym normalna potoczna mowa.

Demagia, religie, gdzie uczucia tak łatwo można muskać
Elastyczność słów znieczuliła już twe uczucia i zmysły.
Przejrzałeś na oczy, teraz w tej właśnie chwili.
A więc biegnij i krzycz by twe marzenia nie prysły.