Bardzo poważna rozmowa

Wcale nie nadużywasz swojej gościnności
I chyba się cieszysz że tu wciąż mieszkamy
Wiem że nie oczekujesz aby cię uwielbiać
To fanatycy mieszają i swoją krew przelewamy.

Cóż Ci do tego że wciąż płoną stosy
Czyż jesteś tak krwiożerczy że oczekujesz ofiary ?
To tylko płocha myśl i próżność pokoleń
Sprawia że wciąż składamy Ci dary.

Zaprzęgi zniewolonych drepczą w pokłonach
I ubijają przed twymi wizerunkami ziemię
Nie daj się przebłagać tą miernotą kapłanów
Wykorzystują Twe imię by zniewolić ludzkie plemie.

Nie daj się sprowokować, nie daj się przekupić
Przecież wiesz że to nieskończona i nie do wygrania sprawa

Mówią żeś jeden ale w trzech osobach
Nim tego nie wyjaśnią czeka ich przyszłość krwawa.

A Ty nie grzmisz, nie pomstujesz, boś miłosierdzia pełen
Ze smutkiem tylko spoglądasz na bogobojne ludy
Nie dorośli bowiem by nosić dumnie człowieczeństwo
Krzywdzą słabszych i plugawią wykorzystują cudy.

A obietnice otchłani gorsze od męczeńskich tortur
Czy bezkresne przestworza szczęśliwości i potęgi
Sami ciebie zaprzęgają w sztandarów proporce
A potem w smoły i ognia strącają piekieł kręgi.

Plugawią ją i pomstują wzywając na daremno
Przecież nic mądrego nie zniewoli ducha
Pycha tylko i straszna nienawiść
Bezprzytomna rzeź w Twe imię... a potem skrucha.

Ileż jeszcze szubienic i murów powstanie
Żelbetonowych ołtarzy hologramowej palisady ?
Ja wiem że to Cię nie wzrusza i nie wzruszy
Bo człowiek wciąż jest podły, chciwy i szubrawy.

Przebrani w kaptury z zakrytymi twarze
Zakuci w zbroi i krzywd potęgi wierzeje
Na jeden tylko okrzyk, który krew Twą mrozi w żyłach
Szlachtują bezbronnych aby osiągnąć swe cele.

Aż uwierzyli w to co czynią
I zwieść się już nie dadzą
Silnią klamrą opasają ziemię
A coraz to więcej wcieleń
Wypacza Twe oblicze.
Czyż nie czas by rozbić to lustro
Nim skłóci się całe ludzkie plemię.