Tak, między alfa stanem a błogostanem
wyławiałeś ryby z tafli czystych jezior,
na parapecie pstrągi zaczęły się rzucać
płetwami regularnie wstukując się w myśl.

Wkroczyły w sen tak bez pardonu
akordy z wody szeptały sekrety,
jeszcze pachniałeś słońcem, śmiechem,
seksem, nie chciałam wcale budzić się.

Werble rozbrzmiały pośród szarych mebli
ogłuchły lustra, szafy, a pluszaki
razem z poduszką chciały się przytulić,
w błyskach materia dziwnie wiła się.

Drzwi ktoś otworzył, potem zamknął nagle.
Posłuchaj, niebo oratorium gra,
kapryśne lato znów umiera.