Znów płaczę tak, jak płacze w deszczu świat.
Ty mi każesz płakać - lecz co z tego masz?
Jutrzejszy deszcz rozmyje ślad mych łez.
A mimo to zapłaczę jutro też.

Być może już Cię nie zobaczę,
być może wszystkie łzy wypłaczę.
Nie jestem silnym dębu pniem
i łatwo złamać mnie.
Jutrzejszy deszcz rozmyje moje łzy,
lecz nowe przyjdą w ślad kolejnych dni.

Spadnie deszcz na życia sens,
rozniesie mnie w proch.
Rozszarpie jak pies.
Niebo, nie roń więcej łez!
Ja tu płaczę też,
to mój gorzki deszcz.

* * *

Spadł już deszcz na życia sens
i rozniósł mnie w proch.
Rozszarpał jak pies.
W sercu pustka, odczuć kres
- spustoszył je też
i brak nawet łez.