Co noc słyszę warkot kotłów w maszynowniach statków czekających na załadunek. I brzdęk łyżki
odkładanej na spodek, kiedy pierwszy oficer kończy mieszać kawę.

Statki na redzie buczą miarowo. Słyszę je co noc. I chrzęst żwiru pod butami przechodniów, rdzę
znaczącą furtkę, oddech matki skraplający się na szybie w pokoju obok.

W pokoju obok, pod łóżkiem - robak, błyszczy chitynowy pancerz. Krtań matki unosi się i opada,
zły sen tuli ją w ramionach, jego czarny łeb wpełza pod powieki.

Światła na redzie pulsują miarowo. Widzę je co noc. I włókna snów ciągnące się wzdłuż plaż. I blask.
Blask światła latarni morskiej, który szwenda się między falami.

Odbija od wody, rozbitych butelek w porcie, od okien pobliskich knajp. Wpada do pokoju matki.
W jej źrenicę , jak w sok z czarnych jeżyn wpada.