na zaognionym brzegu Wisły
rozpala zmysły umysł ścisły
w tanecznym szale tak zuchwale
oblizuje wiatru usta
na kramach targach i odpustach
w sercach co pod gardłem są

uprawia szczęście nad głowami
gwar żałosny
po drugim brzegu rzeki
uściskiem rąk zmazuje grzech
uparty odnowiciel

ta kreatura drzwi i okien
rozprawia o niezmiennym
gest za gestem staje się
prawdą objawioną
tak sobie myśli wolny duch
zatrzaskując powabne twe powieki