kiedyś wszedłem w łazience
dyscyplinowała odrastającego pod figami rekruta
na dwa palce jak do przysięgi
energicznie wyciągnąłem już wtedy dobrą do tytułów rękę
i powiedziałem prowadź Mój Wodzu

utrzymuje w kilku doniczkach najlepsze spojrzenie
i pasiekę z ramkami fotografii na półkach
zbieramy się z życia już na chirurgiczny szew
po trzydziestu złamaniach
i ołów z przysłon na światło i wiatr

przechodzi wysokość tamtego rusztowania nożycami
podostrzonymi kiedyś igłą adapteru
łapiąc mnie i obrębiając w palcach
z zakładkami w oczach

spełniam się bez czucia że jestem w kobiecie
jak każda zacięta tylko w głowie
przeskakuje we mnie i ta dopełniająca prawda