Ten Namiętności płomień, co wysoko,
Kadzidłem ducha podsycony nazbyt,
Wszedłszy w paradę Niebiańskim Obłokom,
Blaskiem przyćmiewa, dymem brudzi gwiazdy,
Wnet zgaśnie, za to jasność czystym pięknem
Znów się z błękitnych pułapów rozleje;
Zostanie popiół, żarzące się węgle...
A wśród nich Miłość? Są takie nadzieje.
Z ognistej formy prochy jego zbierzcie,
Ostudźcie kroplą z Bachusa wesela,
Próśb o opiekę niechaj Styks wysłucha:
W etruskiej urnie umieśćcie go wreszcie;
Bo ją zrobiono w pochówkowych celach
I to robota wyjątkowo krucha.

                                        przełożył Maciej Froński


I oryginał:

Passion

This flame of Passion that so high in air,
By spice and balsam of the spirit fed,
With fire and fume vast Heaven hath overspread,
And blots the stars with smoke, or dims with glare :
Soon shall it droop, and radiance pure and fair
Again from azure altitudes be shed ;
And we the murky grime and embers red
Shall sift, if haply dust of Love be there.
Gather his ashes from the torrid mould,
And, quenched with drops of Bacchic revelry,
Yield to the Stygian powers to have and hold :
And urn Etrurian let his coffin be ;
For this was made to store the dead and cold,
And is a thing of much fragility.