Świat znów tak wdzięcznie rozkłada przede mną
nogi. Więc nie wie jak bardzo chce mi się spać.
Przy Tobie. A byłoby mu łatwiej pozbierać te
wszystkie fiszki, karteluszki, ziarno lub coś

lżejszego, coś co można chować po kieszeniach,
obracać w palcach, zgubić. Wrzucić pomiędzy
szczeliny z których wyjdzie światło i położy się
gęstym ściegiem, ściechą, która spłynie do gardła

i Cię udławi. Jak fraza, wiersz, kochanka poczęta
pierwszym słowem. Dziewczyna do której przyłożyłeś
dłonie, głowę, ale nie został żaden ślad. Dopiero
później postawią nam tarota. Przy każdym rozdaniu.