Jechaliśmy na biesiadę,
wzdłuż drogi broniły się zarabiane pieniądze.

Ojcowizna, z zabliźnioną humusem raną po fundamentach,
poszła w lepsze ręce. Jest gdzie wracać.
Może to ostatnia przepustka przed końcem świata.
Nie wiadomo, czy później będą rozpuszczać z czyśćca
po domach, do miejsc ukochanych.

Przy czwartej, dokładanej porcji potrawki z odyńca
powiedziałem: dziki też człowiek.
Prawie skruszony, zacumowałem przy oczku wodnym,
gdzie nasze żony wyglądały młodo
jak nigdy nieryczące czterdziestki.

W drodze powrotnej znowu szło na topory
Tym razem o wiśnie szklanki i płonące literatki.