Gdybyś pomyślała tylko wtedy, że najważniejsza jest rzeka
Jej małe fale beztrosko roześmiane teraz nasycone smutkiem

Mosty prężą się i drżą, jakby z podniecenia, są jak żywe, a ty
Czujesz te same motyle w brzuchu co te warstwy stali i betonu

Gdybyś tylko jako dziecko formowała z gliny serca i wrzucała
Je do wody, może wtedy rzeka byłaby nasza, może nurt

W żyłach niósłby nam dobre sny, a teraz ćwiczymy spadanie

W nadziei że uda nam się kiedykolwiek zawrócić

Sięgnąć dna