Przyłożyć Cię do ucha, by móc słuchać
śpiewu serca Twego,
wśród najczarniejszej nocy, snu niemocy
siłę czerpać z niego

Móc patrzeć w Twoje oczy, by nie przeoczyć
ulotnej szczęścia chwili
by szczęścia w głębi duszy z okruchem wzruszeń
nie pomylić.

W Twych dłoniach twarz zanurzyć, na jak najdłużej
przed światem złym się schronić,
na skrzydłach swej miłości wszechmocne złości
jak chmury złe przegonić.

W swych dłoniach schować Twoje, choć nas dwoje
spleść się w jedno ciało,
choć sobą nasyceni - tak spleceni
by wciąż nam było mało.

Móc gładzić Twoje włosy, jak krople rosy
łez Twych perły zbierać,
by gdy miłości susza, a pragnienia uczuć
nie umierać.

A kiedy życia jesień, słodkich uniesień
by nam nie brakowało,
i przyznać w chwili zwierzeń, że choć nieświeże,
wciąż pragnę Twego ciała.

A gdy na śmierci łożu będę w pokorze
czekał końca mojego,
bądź przy mnie, będę słuchał, szepnij do ucha
- nie żałuję niczego.

I w ostatniej godzinie, gdy życie minie,
kostucha niech zazdrości,
Udowodniło wielu, nie śmierć rozdziela,
tylko brak miłości.
Mały