Miriam uderza w bębenek i zaczyna śpiewać

Szept drąży powietrze, kropla skałę. Wspieram się, Panie,
na Twoim ramieniu bowiem uczyniłeś serce moje
mieszkaniem swoim.

Dusza pozostawała dotychczas obcym terytorium pełnym tęsknoty.
Teraz wiem jak to jest być mniejszym od ziarna. Byłem
jak manna, która pokryła krzewy. Syte były gołębie, Adonai,
które za mną leciały aż tutaj.

Gdy podnosiłem rękę, ażeby osłonić się od słońca myślano, że wskazuje
nowy kierunek, albo, że rozmawiam z Tobą. Ale mnie martwiło, co innego
- jak im powiedzieć, że tam nic nie ma?

Że to zwykła terra leones pełna ciemności, ziemia
zeschłej trawy, tamaryszku i jastrzębi polujących na myszy.

Głodne są teraz dzieci przed moim namiotem, Jahwe,
a ja wciąż mam tylko słowa, słowa, słowa, jak drobne drachmy,
wyrzuty sumienia rozsypane po ciele,

tłukące się w mieszku jedna o drugą,
jedna o drugą

...




____________________________________________________



Ultra posse nemo obligatur - Nikt nie jest w stanie uczynić więcej, niż może.